Als klein meisje liep ik het meest van mijn vrije tijd rond met een oud Polaroid toestel van mijn tante, zo eentje met accordeon. Het toestel werkte niet meer, maar dit maakte niets uit. Van alles nam ik in mijn fantasie foto’s, de bloemen in de tuin, de andere kindjes op straat, het zicht vanuit mijn raam. De geur van het toestel, het gevoel in mijn handen, het spelen met licht en vooral ook het geluid van het klikken van de foto, het had een verslavend effect op me. Een effect dat me sinds mijn kindertijd niet meer los liet.
Ik was 22 toen ik een half jaar ging studeren in Italië en speciaal daarvoor kocht ik mijn eerste eigen digitaal toestel. Ik nam het op elk tripje, elke wandeling mee en eenmaal terug in België moest elke gelegenheid eraan geloven. Ik begon op zoek te gaan naar kleine menselijke verhaaltjes en wat ik hiermee kon vertellen, de oudjes op een bankje, kindjes onder de fontein afkoelend van de hitte, kleine zaken waarmee ik experimenteerde.
Al snel begonnen vrienden en kennissen me te vragen hun trouw te fotograferen en zo leerde ik koppels portretteren op deze voor hen zo belangrijke dag.
In 2013 besloot ik film te studeren aan Narafi in Brussel om m’n liefde voor beeld en verhalen vertellen te combineren en sinds mijn afstuderen 3 jaar later werk ik als filmmaker, zonder ooit fotografie uit het oog te verliezen, alleen op een iets andere manier.
Ik leerde werken in een donkere kamer en ik besloot enkel nog te fotograferen met een analoog Nikon toestel dat ik ergens in een klein winkeltje op de kop getikt had. Eindelijk kreeg ik dat gevoel, die geur, het geluid terug en als extraatje de verrassing van het opnieuw ontdekken van de foto’s een keer ze ontwikkeld zijn.
Zo hoop ik dat mijn foto’s ook voor het publiek telkens een verrassing zijn. Foto’s waar je kan blijven naar kijken en telkens iets nieuw kan ontdekken, gegoten in een reeks dat er een samenhangend verhaal van maakt.